نتایج مطالعات دنس (2013)، نشان داد که؛ با زنجیره تامین و یکپارچهسازی تامینکننده، خریداران و تامین کنندگان میتوانند دانش و اطلاعات را مبادله کرده و روابطی ایجاد کنند که برای مدیریت مواد و جریان اطلاعات به طور مشترک و بهبود تولید مورد نیاز است. همچنین هیچ شکل خاصی وجود ندارد که شرکتهای تامینکننده باید اتخاذ کنند؛ آنها میتوانند انعطافپذیر باشند و میتوانند و مطابق با هدف شراکت ارتباط متقابل را حفظ کنند. به دلیل همکاری و هماهنگی بین سازمانها، تلاش و زمان هدر رفته میتواند کاهش یا حذف شود. نتایج مطالعات دی میگوئل و برتو (2011) نشان داد که؛ مزایای ایجاد روابط بلندمدت با تامین کنندگان این است که هزینه مضاعف معامله را از طریق اعتماد و اعتبارکاهش میدهد (۲۵). یکپارچهسازی تامینکننده شامل تبادل اطلاعات، دانش و مواد در جهات مختلف است.